Sister Suzie (B) Blues - Rhythm 'n Blues - Rock 'n Roll Crossroads Café Antwerpen (13-11-2022) reporter & photo credits: Freddie info club: Crossroads Café info artist: Sister Suzie © Rootsville 2022

Getriggerd door het concert report van collega Marcel over het concert van 'Sister Suzie' in de 'Honky Tonk Jazz Club' te Dendermonde kon ik het niet nalaten om op zondagnamiddag richting Antwerpen te vertrekken. In de 'Juke Joint' van 't stad, zoals we het 'Croassroads Café' kunnen beschrijven, zou deze 'Sister Suzie' neerstrijken met haar band voor een concert waarbij erna wel mag gezegd worden dat het dak er hier af ging. Jan en Phaedra waren er klaar voor net als de aanwezige blues en ol' school rhythm 'n blues liefhebbers. Voor de enkelen waarbij ol'school rhythm 'n blues een vraagteken opwekt, diegene zouden na het concert meer dan voldaan achterblijven met een honger naar meer...

Suzan Simms aka Sister Suzie is een Britse Rhythm 'n Blues singer met meer rock 'n roll in haar body dan vele black mama's. Het 'Crossroads Café' is dan ook de plaats om de Paardenmarkt zo richting 'The Big Easy' te transformeren en daar had deze Little Suzie de gepaste muzikanten voor uitgekozen.

Aan haar zijn haar vaste stringbender Matt Jackson.  Verder kregen we een Vlaams trio beatfarmers met op de eerste plaats key slinger Ilias Scotch die dan moest zorgen om de echte sfeer uit Rampart Street naar Antwerpen te halen. Ook er bij een ritme sectie dat bestaat uit rhythm juggler Bernd Coene en bassface Micha Teller. In de 'Honky Tonk Jazz Club' kreeg Sister Suzie nog als extra gast Peter Verhas op de devil's horn aan haar zijde, maar die had de verkeerde afslag genomen richting 'Crossroads'.

Geen nood hoor want hier staan meer dan genoeg blues muzikanten aan de zijlijn. Een blij weerzien was het hier ook met huisfotograaf Michel en Alain'ke van de verdwenen 'Zoomatics'. Ook bassist Liesbeth Sprangers kwam de andere helft van Steven Troch's ritme sectie aanmoedigen en naast het teddybeer gehalte van Big Dave was er ook bluesbabe Daniella. Iedereen klaar, so let's party!!!

Met de instrumentale intro van de band was je meteen mee met het NOLA gevoel. 'Ain't No Lady' is dan meteen de opener van de avond en tevens ook de titeltrack van Sister Suzie's uitgegeven album uit 2018. Naast steengoede rhythm 'n blues pareltjes zijn er ook uitgemeten eigen originals waardoor het een perfecte blend word. Zo komt ook 'Can't Hold On' uit datzelfde album. Even vragen of we Irma Thomas kennen? Ja, sister je zit hier wel in 'de' blues kroeg van 't stad hé! Met 'Hip Shakin' Mama' van deze 'Queen of Soul of New Orleans' stijgt de temperatuur hier meteen richting zomerse waarden.

Aanstekelijkheid is het keyword voor deze 'Sister Suzie' zelfs met die prachtige sleeper 'Cry On' uit 1962 van Irma Thomas gevolgd door de floorfiller 'You Can Have My Husband (But Please Don't Mess With My Man)', ook hier eindigend met dat bruggetje...het gat van de neger.... Een repertoire dat zo op het lijf van deze 'Sister Suzie' is geschreven. Om het dan weer een totale ommekeer te geven krijgen we dan John Prine's misschien wel bekendste hit 'Angel From Montgomery'. Een nummer dat ze brengt in duet met enkel gitarist Matt Jackson. Een beetje een vreemde kronkel maar wel mooi en pakkend.

We deinen nu richting einde van het eerste gedeelte maar dan met een gehalte waarbij liefhebbers van deze rhythm 'n blues met gemak een delirium van zouden kunnen krijgen. Zoals 'Sloppy Drunk' dat we ook kennen van Jimmy Rogers en rock 'n roll fever met 'Knock Knock' van Carol Fran uit 1958. Hierbij missen we misschien een beetje that mellow saxophone. Een weerkomend muzikaal orgasme dan meer met een kleine hommage aan Willie Mea Thornton aka 'Big Mama Thornton' met vooreerst haar 'They Call Me Big Mama' en als laatste 'Hound Dog', een chartbuster die dan later weer gepikt werd door Elvis.

Mijn besluit, net zoals vele andere, hier stond vast. Het wachten naar set 2 was er teveel aan ;-). Na een kleine onderbreking namen Iljas, Bernd, Micha en Matt ons dan maar weer terug naar New Orleans met een instrumentale versie van het onsterfelijk 'Iko Iko'. Helaas zonder de woorden My grandma and your grandma, Were sittin' by the fire, My grandma told your grandma, I'm gonna set your flag on fire...want voor dat vuur moest 'Sister Suzie' dan weer zorgen met '40 Cups of Coffee' uit 1948 van rhythm 'n blues en rock 'n roll star Ella Mea Morse. Dit gevolgd door haar eigen original 'Working Girl' om maar aan te tonen dat ze als songwriter niet misstaat in die tijd van toen. A true Vintage Girl!

Tijd om twee special guests op het podium te roepen met vooreerst pianist Patrick Smet en je waarbij je meteen hoort dat de 'Black & White Keys' bij de familie De Neve (Ilias Scotch) deel uitmaken van hun DNA. Daarnaast wordt ook 'Big Dave' op het podium geroepen en samen brengen ze 'Shame Shame Shame'. Niet om over te schamen want het klonk best aardig en zo konden we ook 'Big Dave' zijn dancin' skills eens bewonderen. 'Sister Suzie' kondigde dan one more sad song aan om daarna ons te begeven in haar mad wild world. Het werd een eigen tearjerker die luistert naar de titel 'Yours'. En ja hoor hier in het 'Crossroads Café werd ze helemaal de onze.

Van toen af aan ging het enkel nog crescendo qua party gehalte met onder meer 'Crackers & Cheese' van Memphis blues singer en pianist Rosco Gordon. Ook haar eigen voor haar nichtje geschreven 'Layla Sue' pas perfect in dit geheel. Ze kondigde aan dat ze eens iets totaal anders zou gaan doen en nee het was geen Kylie Minogue! In plaats daarvan was het gewoon some monkey busines met Britse Ska van de bovenste plank. De titel was met ontgaan door de plots opverende dansers hier in de 'Crossroads'.

Tijd om iedereen vooraan te roepen en onder het mum van een twist kreeg deze 'Sister Suzie' zowaar deze hele juke-joint aan het dansen. Lang geleden dat de fun zo nog had toegeslagen en nu maar hopen dat de festival programmators al snel uit hun winterslaap worden gehaald als ze op 'hun' festival er ook een feest van willen maken...